Na polanę przychodzi młoda dziewczyna.
-Wybacz mi spóźnienie, Sensei-mówi kłaniając się lekko. Uśmiechnęła się.

Podchodzę powoli do niego i kładę dłoń na jego ramieniu.
-Uhm, Sensei?

Wyciągam kunai i ostrożnie dźgam ramię śpiącego trzymając rękę jak najdalej od ciała xD

Dziewczyna trochę niepewnie wyciągnęła katanę i ruszyła na przeciwnika.

Nagle zatrzymała się w miejscu nie mogąc się poruszyć. Patrzyła wystraszona przed siebie.
-Co jest?...-szepnęła.

Zacisnęła oczy. W duchu modliła się, by to się skończyło, by okazało się jedynie złym snem. Czekała na ostateczny cios nie mogąc uwierzyć, że w taki głupi sposób kończy się jej kariera, że stała nieruchomo, nie mogąc się nawet obronić, nie będąc nawet geninem!

Otworzyła oczy, sama nie wiedziała czemu. To, co zobaczyła przeraziło ja. Leżała w szkarłatnej kałuży, w swojej krwi, czuła jeszcze jej ciepło, łącznie z potwornym bólem. W uszach rozbrzmiał przeraźliwy krzyk. Po chwili zdała sobie sprawę, że to ona sama tak krzyczy.....

Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Jeszcze przed chwilą wisiała nad ziemią, a tu nagle znów została przygwożdżona do ziemi. Gorzej. Znajdowała się w niej. Miała już serdecznie dość, chciała, by to wszystko się skończyło, cokolwiek on z nią robił.

Poczuła nagły przypływ wściekłości. Powoli wstała z zaciśniętymi pięściami. Sięgnęła po katanę, mocno uchwyciła rękojeść i zaatakowała nauczyciela tnąc od dołu od biodra, po przeciwległy bark.

Chwyciła katanę obiema dłońmi i z całej siły przekręciła ją, a następnie popchnęła do przodu. Jej oczy błyszczały wściekle, złość dodawała jej sił.

Szybko jednak pozbierała się i stanęła na nogi. Brudna i wściekła znów ruszyła na nauczyciela. Zaatakowała w poprzek ciała, uderzając w miednicę.

Nacierała na niego bez chwili wytchnienia co chwila wyprowadzając nowe ciosy i pchnięcia.

Odskoczyła w tył, rzuciła w niego 3 shurikeny, gdy jeszcze był w locie.

Drzazgi wbijały się jej w plecy. Poruszyła się ostrożnie starając się jak najmniej uszkodzić ciało. W końcu wstała, poprawiła chwyt na katanie... Rozejrzała się w poszukiwaniu nauczyciela.

Zrobiła kilka kroków do przodu wpatrzona w ziemię, jakby je liczyła. Nagle rzuciła katane niczym bumerang i zerwała się do biegu. Gołymi rękoma zaatakowała nauczyciela celując w jego szczękę.

Złapała go za jeden nadgarstek i przyciągnęła go do siebie uderzając z byka.

-Co ty wiesz o myciu garów-powiedziała bardziej do siebie niż do przeciwnika i znów zaatakowała. W dłoniach ściskała kunaie, atakowała nimi nauczyciela, gdy nie udało jej sie uderzyć go pięścią.

-Uhm.. A więc tak... Bunshin no jutsu polega na wytworzeniu klona. Niestety jest on tylko iluzją, więc nie może wykonywać żadnych naszych technik, nie może też oddalić się od nas. Jest dobry do zmylenia przeciwnika, o ile mamy go na oku. Z klonem porozumiewamy się telepatycznie, o ile jest w polu naszego widzenia. Kawarimi no Jutsu... Technika podmiany, pozwala na szybka ucieczkę od jakiegoś ataku. Podmieniamy się z rzeczą o podobnej masie. Można do niej znaki wykonywać, można i bez znaków, wtedy jednak zabiera więcej chakry. Jest to podstawowa technika defensywna..... Henge no Jutsu, technika polegająca na zamienieniu się w osobę, zwierzę lub rzecz. Rzecz nie może być mniejsza niż duży shuriken. Możemy dzięki tej technice łatwo wyprowadzić przeciwnika w pole zmieniając się na przykład w jego przyjaciela czy kogoś innego i naopowiadać jakiś bzdur. Dzięki tej technice można spowodować, że koledzy z drużyny będą nienawidzić się nawzajem. A to tylko jedno z wielu zastosowań tej techniki.

Niepewnie łapie zwój spoglądając na nauczyciela.

Rozwinęła zwój i zaczęła naukę. Na pierwszy ogień poszło Bunshin no Jutsu. Dokładnie przeczytała opis, odtworzyła znaki, jednakże udało jej się zrobić jedynie marna iluzję. Spróbowała znów- to samo. Po kilku próbach udało jej sie stworzyć marnego klona, który jednak zdołał utrzymać się na nogach. Uśmiechnęła się, zadowolona sukcesem. Spróbowała znów, z każda próbą klon był coraz bardziej realny. W końcu udało jej się stworzyć idealnego klona, który robił wszystko, co mu kazała i niczym nie różnił się od oryginału.